Chirurgia dziecięca to wyjątkowa dziedzina medycyny, zajmująca się dziećmi od urodzenia do ukończenia 18. roku życia. Małym pacjentom trudno zrozumieć konieczność pobytu w szpitalu, a zabieg operacyjny wywołuje u nich duży stres. Dlatego dzieci wymagają szczególnie troskliwej i fachowej opieki.
Współpracując z centrum medycznym Mikomed w Łodzi udało nam się stworzyć przyjazne warunki dla naszych małych pacjentów. Ciche i jasne pokoje oraz obecność rodziców dają dzieciom poczucie bezpieczeństwa a wykwalifikowana kadra medyczna w najlepszy sposób dba o ich zdrowie. Zapewniamy szybką diagnostykę chorób wrodzonych jak i nabytych oraz leczenie chirurgiczne w warunkach nowoczesnej sali operacyjnej.
Zabiegi chirurgiczne realizowane w centrum medycznym Mikomed:
Znamiona barwnikowe są wrodzonymi lub nabytymi nieprawidłowościami skóry. Ich kolor, wielkość i kształt mogą być bardzo różne. Praktycznie u każdego człowieka można stwierdzić kilkanaście zmian tego typu. U dzieci ryzyko ich zezłośliwienia jest niewielkie. Na podstawie badań stwierdzono, że najbezpieczniejsze są znamiona wyniosłe, uszypułowane i owłosione, natomiast najgroźniejsze są znamiona wrodzone i dysplastyczne. Każde znamię, budzące niepokój rodzica powinna zostać zbadane przez lekarza.
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. W przypadku konieczności wykonania zabiegu w znieczuleniu ogólnym rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Przed zabiegiem chirurg wykonuje znieczulenie miejscowe 1% roztworem lignokainy w obrębię usuwanego znamienia. Takie znieczulenie nie wymaga obecności anestezjologa. U najmłodszych pacjentów lub w przypadku bardzo dużych znamion może być konieczne wykonanie zabiegu w krótkim znieczuleniu ogólnym (znieczulenie dożylne, bez intubacji dotchawiczej). Znamiona barwnikowe usuwane są cięciem wrzecionowatym wzdłuż linii Langera (napięcia skóry) z 1-milimetrowym marginesem zdrowej tkanki oraz z pełną grubością skóry i finalnym zszyciem ubytku. W zależności od umiejscowienia i rozległości usuwanego znamienia na skórę zakładane są niewchłanialne szwy pojedyncze lub wchłanialny szew śródskórny. Każde znamię jest następnie wysyłane do badania histopatologicznego. Na ranę jest zakładany jałowy opatrunek.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. W przypadku zabiegów wykonanych w znieczuleniu miejscowym dzieci są wypisywane do domu po ok. 30min. W przypadku zabiegów w znieczuleniu ogólnym dziecko musi ulec pełnemu wybudzeniu ze znieczulenia ogólnego. Ten proces trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. W takiej sytuacji należy mu podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Jałowy opatrunek założony na ranę bezpośrednio po zabiegu należy utrzymać czysty i suchy do czasu pierwszej wizyty kontrolnej. W przypadku jego zabrudzenia, zamoczenia lub odklejenia opatrunek należy wymienić na plaster z opatrunkiem po wcześniejszym zdezynfekowaniu rany pooperacyjnej woda utlenioną. W zależności od wielkości i umiejscowienia usuniętego znamienia pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy między 5 a 10 dniem po zabiegu. Jeśli do zszycia skóry po usunięciu znamienia użyto szwów niewchłanialnych usuwamy je w ciągu 10-14 dni po zabiegu. Czas oczekiwania na wynik badania histopatologicznego wynosi ok. 14 dni. Należy unikać eksponowania blizny na promieniowanie słoneczne przez co najmniej pół roku.
Należy pamiętać, że w każdym przypadku usunięcie znamienia wiąże się z powstaniem blizny po wykonanym cięciu.
Guzki tkanki podskórnej mogą mieć bardzo różny charakter. Zazwyczaj są owalne lub podłużne, niebolesne, przesuwalne względem otaczających tkanek. Wśród guzków tkanki podskórnej najczęstsze są tłuszczaki, kaszaki (torbiele naskórkowe) i włókniaki. W postawieniu właściwego rozpoznania może być pomocne badanie USG, jednak wielokrotnie dopiero podczas zabiegu możemy stwierdzić, z jakiego typu guzkiem mamy do czynienia. W trudniejszych przypadkach może być koniecznie wykonanie badania histopatologicznego.
- guzki tkanki podskórnej nie znikają samoistnie, a nieleczone mogą osiągać duże rozmiary. Z tego względu każda tego typu zmiana powinna zostać usunięta chirurgicznie
- aktywne zakażenie bakteryjne, wirusowe bądź grzybicze skóry nad wyczuwalnym guzkiem (zabieg należy poprzedzić wyleczeniem infekcji, by nie narażać pacjenta na zakażenie ogólnoustrojowe i złe gojenie się rany)
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. W przypadku konieczności wykonania zabiegu w znieczuleniu ogólnym rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Przed zabiegiem chirurg wykonuje znieczulenie miejscowe 1% roztworem lignokainy w obrębię usuwanego guzka. Takie znieczulenie nie wymaga obecności anestezjologa. U najmłodszych pacjentów lub w przypadku bardzo dużych guzków może być konieczne wykonanie zabiegu w krótkim znieczuleniu ogólnym (znieczulenie dożylne, bez intubacji dotchawiczej). Guzki tkanki podskórnej są usuwane poprzez nacięcie skóry ponad guzkiem. W zależności od umiejscowienia zmiany i wielkości nacięcia na skórę zakładane są niewchłanialne szwy pojedyncze lub wchłanialny szew śródskórny. W przypadku braku możliwości jednoznacznego określenia charakteru usuniętego guzka materiał jest wysyłany do badania histopatologicznego. Na ranę jest zakładany jałowy opatrunek.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. W przypadku zabiegów wykonanych w znieczuleniu miejscowym dzieci są wypisywane do domu po ok. 30min. W przypadku zabiegów w znieczuleniu ogólnym dziecko musi ulec pełnemu wybudzeniu ze znieczulenia ogólnego. Ten proces trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. W takiej sytuacji należy mu podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Jałowy opatrunek założony na ranę bezpośrednio po zabiegu należy utrzymać czysty i suchy do czasu pierwszej wizyty kontrolnej. W przypadku jego zabrudzenia, zamoczenia lub odklejenia opatrunek należy wymienić na plaster z opatrunkiem po wcześniejszym zdezynfekowaniu rany pooperacyjnej woda utlenioną. W zależności od wielkości i umiejscowienia usuniętego guzka pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy między 5 a 10 dniem po zabiegu. Jeśli do zszycia skóry po usunięciu guzka użyto szwów niewchłanialnych usuwamy je w ciągu 7-10 dni po zabiegu. Czas oczekiwania na wynik badania histopatologicznego wynosi ok. 14 dni. Należy unikać eksponowania blizny na promieniowanie słoneczne przez co najmniej pół roku.
Należy pamiętać, że w każdym przypadku usunięcie guzka tkanki podskórnej wiąże się z powstaniem blizny po wykonanym cięciu.
Ganglion (torbiel galaretowata) jest to łącznotkankowa pseudotorbiel występująca w okolicach torebek stawowych oraz ścięgien. Ganglion jest wypełniony płynem lub galaretowatą substancją. Najczęstszą lokalizacją jest okolica nadgarstka, rzadziej stopy lub stawu kolanowego. W trakcie diagnostyki konieczne jest wykonanie badania USG celem oceny łączności ganglionu z jamą stawu. Pierwszym etapem leczenia, wykonywanym w gabinecie lekarskim, jest nakłucie ganglionu, odciągniecie jego zawartości a następnie podanie do jego wnętrza preparatu sterydowego (np. Solu-Medrol). Preparat sterydowy ma na celu wywołanie lokalnej reakcji zapalnej i zarośniecie jamy ganglionu. W przypadku nieskuteczności takiego leczenia konieczne jest chirurgiczne usunięcie ganglionu w znieczuleniu ogólnym.
- aktywne zakażenie bakteryjne, wirusowe bądź grzybicze skóry w obrębie usuwanego ganglionu (zabieg należy poprzedzić wyleczeniem infekcji, by nie narażać pacjenta na zakażenie ogólnoustrojowe i złe gojenie się rany)
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. Następnie rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Zabieg wykonywany jest w krótkim znieczuleniu ogólnym, czasem bez konieczności intubacji dotchawiczej. Zabieg polega na nacięciu skóry nad ganglionem a następnie na usunięciu w całości zmiany torbielowatej. Pobrany materiał jest wysyłany do badania histopatologicznego. W zależności od umiejscowienia i wielkości usuwanego ganglionu na skórę zakładane są niewchłanialne szwy pojedyncze lub wchłanialny szew śródskórny. Na ranę jest zakładany jałowy opatrunek. Po usunięciu ganglionu koniecznie jest unieruchomienie stawu (2-3 tygodnie) przy użyciu szyny gipsowej lub ortezy.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. Proces wybudzania ze znieczulenia ogólnego trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. W takiej sytuacji należy mu podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Jałowy opatrunek wraz z szyna unieruchamiającą należy utrzymać czyste i suche do czasu wizyty kontrolnej. W zależności od wielkości i umiejscowienia usuniętego ganglionu pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy między 5 a 10 dniem po zabiegu. Jeśli do zszycia skóry po usunięciu ganglionu użyto szwów niewchłanialnych usuwamy je w ciągu 10-14 dni po zabiegu. Czas oczekiwania na wynik badania histopatologicznego wynosi ok. 14 dni. Należy unikać eksponowania blizny na promieniowanie słoneczne przez co najmniej pół roku.
Należy pamiętać, że w każdym przypadku usunięcie ganglionu wiąże się z powstaniem blizny po wykonanym cięciu.
Wrastający paznokieć to schorzenie polegające na wrastaniu bocznej krawędzi paznokcia pod przylegającą do niej skórę. Najczęściej wrastają paznokcie u stóp, szczególnie dużego palca. Paznokieć palucha jest najtwardszy ze wszystkich i najmocniej wbija się w przylegający wał paznokciowy. Nieprawidłowo obcięte paznokcie, czyli „na okrągło” lub za krótko - zbyt blisko skóry, są najczęstszą, ale nie jedyną, przyczyną wrastania paznokci. Innymi przyczynami mogą być również:
- aktywne zakażenie bakteryjne lub grzybicze paznokcia (zabieg należy poprzedzić wyleczeniem infekcji, by nie narażać pacjenta na zakażenie ogólnoustrojowe i złe gojenie się rany)
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. W przypadku konieczności wykonania zabiegu w znieczuleniu ogólnym rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Przed zabiegiem chirurg wykonuje znieczulenie miejscowe 1% roztworem lignokainy. Takie znieczulenie nie wymaga obecności anestezjologa. U najmłodszych pacjentów może być konieczne wykonanie zabiegu w krótkim znieczuleniu ogólnym (znieczulenie dożylne, bez intubacji dotchawiczej). Zabieg polega na usunięciu nadmiernie wybujałej ziarniny wraz z częścią płytki paznokciowej. W przypadku wrastania paznokcia po obu stronach może być konieczne usunięcie całej płytki paznokciowej. Zabieg nie wymaga stosowania szwów na skórę. Na ranę zakładany jest jałowy opatrunek.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. W przypadku zabiegów wykonanych w znieczuleniu miejscowym dzieci są wypisywane do domu po ok. 30min. W przypadku zabiegów w znieczuleniu ogólnym dziecko musi ulec pełnemu wybudzeniu ze znieczulenia ogólnego. Ten proces trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. W takiej sytuacji należy mu podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Jałowy opatrunek założony na ranę bezpośrednio po zabiegu należy utrzymać czysty i suchy do czasu pierwszej wizyty kontrolnej. W przypadku zamoczenia, spadnięcia lub przekrwawienia konieczna jest wcześniejsze kontrola lekarska. Standardowo pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy na 4- 5 dzień po zabiegu.
- zakażenie rany pooperacyjnej
Należy pamiętać, że w każdym przypadku usunięcie części lub całości płytki paznokciowej grozi jej deformacją w przyszłości.
Skrócenie wędzidełka podjęzykowego jest najczęstszą wadą anatomiczną jamy ustnej. Zazwyczaj jest ona widoczna zaraz po urodzeniu dziecka. Gdy maluch głośno płacze, brzegi jego języka powinny unieść się ku górze. Za krótkie wędzidełko uniemożliwia uniesienie języka. Wędzidełko podjęzykowe to miękki, włóknisty twór który łączy dolną powierzchnię języka z dnem jamy ustnej. Prawidłowo rozwinięte wędzidełko pozwala na dotarcie językiem we wszystkie zakątki jamy ustnej. Skrócone, ogranicza ruch lub całkowicie unieruchamia język. Skrócone wędzidełko utrudnia dziecku ssanie piersi, żucie pokarmów stałych, połykanie śliny oraz wymawianie głosek. W chwili pojawienia się w słowniku naszego malucha głosek: ‘sz’, ‘ż’, ‘cz’, ‘dż’ oraz ‘r’ dziecko zazwyczaj zaczyna seplenić. Zabieg operacyjny ma na celu zwiększenie zakresu ruchu trzonu języka poprawiając tym samym prawidłowość aktu ssania niemowlęcia a także zapobiega mogącym się pojawić w trakcie rozwoju małego człowieka trudnościom w artykulacji mowy- dlatego też niezbędna jest przed zabiegiem konsultacja logopedyczna.
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. W przypadku konieczności wykonania zabiegu w znieczuleniu ogólnym rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
W niemowląt zabieg jest wykonywany w znieczuleniu miejscowym. Takie znieczulenie nie wymaga obecności anestezjologa. U starszych dzieci może być konieczne wykonanie zabiegu w krótkim znieczuleniu ogólnym (znieczulenie dożylne, bez intubacji dotchawiczej). Zabieg polega na podcięciu wędzidełka podjęzykowego przy użyciu elektrokoagulacji.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. Przez ok. 2h po zabiegu dziecko nie powinno nic pić ani jeść. W przypadku zabiegów wykonanych w znieczuleniu miejscowym dzieci są wypisywane do domu po ok. 30min. W przypadku zabiegów w znieczuleniu ogólnym dziecko musi ulec pełnemu wybudzeniu ze znieczulenia ogólnego. Ten proces trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. W takiej sytuacji należy mu podać dostosowaną do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Należy unikać bardzo ciepłych napojów i posiłków, które mogą drażnić miejsce operowane. Standardowo pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy 4-5 dnia po zabiegu.
- krwawienie
Należy pamiętać, że choć podcięcie wędzidełka zwiększy ruchomość czubka języka, to nie zapewni od razu prawidłowej jego pracy. Wymagana jest stosowna rehabilitacja. Dlatego już w drugim tygodniu po zabiegu należy zgłosić się do logopedy, który zaleci odpowiednie ćwiczenia.
Napletek jest to okrężny fałd skórny zlokalizowany wokół prącia. U niemowląt i małych chłopców napletek i żołądź najczęściej są ze sobą sklejone. Wraz ze wzrostem dziecka dochodzi do stopniowego odklejania napletka. Całkowite oddzielenie napletka od żołędzi powinno nastąpić do trzeciego roku życia. Często zdarza się jednak, że napletek pozostaje przyklejony nawet do okresu pokwitania. Taki stan nie powinien budzić niepokoju, gdyż codzienna toaleta z próbami odprowadzenia napletka, wzwody nocne i wzrost długości prącia w okresie pokwitania powodują stopniowe jego odklejenie. Pod przyklejonym napletkiem gromadzi się mastka, złożona ze złuszczone komórek naskórka z powierzchni żołędzi i wewnętrznej blaszki napletka oraz z wydzieliny gruczołów skórnych tej okolicy. Może ona być widoczna jako jasne złogi prześwitującej przez skórę. W wyniku zainfekowania mastki dochodzi do stanu zapalnego, co objawia się obrzękiem, zaczerwienieniem i bolesnością prącia, a następnie wypływem treści ropnej spod napletka. W przypadku dużej ilości mastki pod napletkiem zalecane jest jego odklejenie, aby zapobiec ewentualnej infekcji. W tym celu stosuje się miejscowo maść sterydową (np. Dermovate). Jeśli leczenie zachowawcze nie przynosi efektu, konieczne jest chirurgiczne odklejenie napletka.
- aktywny stan zapalny napletka
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne.
Zabieg jest wykonywany po doustnym podaniu leku uspokajającego, tzw. „głupi Jaś” oraz po miejscowym znieczuleniu miejsca operowanego 2% roztworem Lignokainy w postaci żelu. Zabieg polega na oddzieleniu napletka od żołędzi przy użyciu cienkiej sondy. Następnie na żołądź prącia nakładana jest maść z antybiotykiem.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. Gdy lek uspokajający przestanie działać, dziecko jest wypisywane do domu. Zazwyczaj trwa to ok. 1-2h.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. W takiej sytuacji należy mu podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Dwa razy dziennie należy wykonywać dokładną toaletę prącia z odprowadzeniem i zaciągnięciem napletka. Żołądź prącia należy smarować maścią (np. Alantan), która odizoluje napletek od żołędzi, zapobiegając ich powtórnemu sklejeniu. Standardowo pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy między 7 a 10 dniem po zabiegu.
Stulejka to wrodzone lub nabyte (w wyniku stanów zapalnych napletka) zwężenie ujścia napletka utrudniające lub uniemożliwiające jego ściąganie. Stulejka może być przyczyną utrudnionego oddawania moczu, ropnych zmian napletka oraz infekcji układu moczowego. Mniej zaawansowane przypadki stulejki mogą być leczone zachowawczo, poprzez miejscowe stosowanie maści sterydowych i ćwiczenia napletka. W przypadku braku efektów leczenia zachowawczego oraz w stanach zaawansowanych konieczne jest leczenie operacyjne.
- aktywny stan zapalny napletka i prącia (zabieg należy poprzedzić wyleczeniem infekcji, by nie narażać pacjenta na zakażenie ogólnoustrojowe i złe gojenie się rany)
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. Następnie rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia ogólnego i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Zabieg usunięcia stulejki jest wykonywany w znieczuleniu ogólnym. W mniej zaawansowanych stanach stulejki zabieg polega na wykonaniu dwóch podłużnych nacięć na napletku w miejscu jego przewężenia. Następnie nacięcia zostają zszyte poprzecznie przy użyciu pojedynczych szwów wchłanianych. W bardziej zaawansowanych przypadkach stulejki zabieg polega na wycięciu okrężnej blizny zwężającej napletek. To postępowanie wiąże się z koniecznością usunięcia części napletka. Następnie pozostały fragment napletka zostaje przyszyty w rowku zażołędnym przy użyciu pojedynczych szwów wchłanianych. W przypadkach bardzo zaawansowanych może być konieczne usunięcie całego napletka, tzw. obrzezanie. Po zabiegu żołądź prącia jest smarowana maścią z antybiotykiem. Na prącie jest zakładany jałowy opatrunek, który pomaga utrzymać napletek zaciągnięty na żołądź. Opatrunek umożliwia oddawanie moczu przez dziecko.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. Proces wybudzania ze znieczulenia ogólnego trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. W takiej sytuacji należy mu podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Przez 2-5 dni po zabiegu może się utrzymywać obrzęk prącia, co nie powinno budzić niepokoju rodziców. Jałowy opatrunek założony na ranę bezpośrednio po zabiegu należy utrzymać czysty i suchy do czasu pierwszej wizyty kontrolnej. W przypadku jego zabrudzenia, zamoczenia lub odklejenia konieczna jest wcześniejsza kontrola lekarska. Utrzymanie opatrunku w pierwszych dobach pooperacyjnych jest bardzo ważne, ponieważ ten opatrunek pomaga formować napletek tak, aby całkowicie lub chociaż częściowo zakrywał żołądź prącia. Standardowo pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy między 5 a 7 dniem po zabiegu.
Przepuklina pachwinowa jest najczęstszą przepukliną wieku dziecięcego. Polega ona na przemieszczeniu się zawartości jamy brzusznej (najczęściej jelit) przez kanał pachwinowy z wytworzeniem miękkiego guza w pachwinie. Zdarza się, że worek przepuklinowy schodzi aż do moszny u chłopców lub warg sromowych większych u dziewczynek. Przepuklina zazwyczaj pojawia się podczas płaczu, kaszlu, wypróżniania się lub przy zmianie pozycji na stojącą. Podczas snu może być niewidoczna. Jednak okresowe znikanie guzka nie oznacza wyleczenia, gdyż nie może do niego dojść samoistnie. U dzieci przepuklina pachwinowa ma najczęściej` charakter wrodzony. Proces jej powstawania najłatwiej jest wytłumaczyć na przykładzie chłopców. W okresie życia płodowego ich jądra przez pewien czas znajdują się w brzuchu, a następnie schodzą do moszny przez kanał pachwinowy. Szczelina, którą jądra przedostają się na właściwe miejsce powinna zarosnąć. Gdy tak się nie dzieje powstaje przepuklina. W ok 10-20% przypadków przepuklina pachwinowa występuje obustronnie. Nawroty pooperacyjne zdarzają się niezwykle rzadko, w ok 2-3% przypadków. Przepuklinę pachwinową zazwyczaj operuje się po 1 roku życia dziecka. W przypadku uwięźnięcia przepukliny konieczne jest przeprowadzenie zabiegu operacyjnego w trybie pilnym.
- każda przepuklina pachwinowa powinna zostać zaopatrzona chirurgicznie, gdyż nie dojdzie do jej samoistnego wyleczenia
- aktywne zakażenie bakteryjne, wirusowe bądź grzybicze skóry w pachwinie (zabieg należy poprzedzić wyleczeniem infekcji, by nie narażać pacjenta na zakażenie ogólnoustrojowe i złe gojenie się rany)
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. Następnie rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia ogólnego i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Zabieg jest przeprowadzany w znieczuleniu ogólnym. Chirurg wykonuje nacięcie skóry długości ok. 1-2 cm w okolicy pachwiny. Następnie jest zaopatrywany worek przepuklinowy. Do zszycia skóry są używane szwy wchłanialne. Na ranę jest zakładany jałowy opatrunek.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. Proces wybudzania ze znieczulenia ogólnego trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. W takiej sytuacji należy mu podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Jałowy opatrunek założony na ranę bezpośrednio po zabiegu należy utrzymać czysty i suchy do czasu pierwszej wizyty kontrolnej. W przypadku jego zabrudzenia, zamoczenia lub odklejenia opatrunek należy wymienić na plaster z opatrunkiem po wcześniejszym zdezynfekowaniu rany pooperacyjnej woda utlenioną. Standardowo pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy na 7. dzień po zabiegu. Należy unikać eksponowania blizny na promieniowanie słoneczne przez co najmniej pół roku.
Należy pamiętać, że w każdym przypadku operacja przepukliny pachwinowej wiąże się z powstaniem blizny po wykonanym cięciu.
Przepuklina pępkowa to powszechny problem u dzieci – występuje u około 10% noworodków. Najczęściej diagnozuje się ją u dziewczynek, choć warto podkreślić, że na wystąpienie przepukliny narażone są głównie wcześniaki. Aby zrozumieć, jak powstaje przepuklina pępkowa, należy cofnąć się do życia płodowego dziecka, które jest wówczas połączone z organizmem matki za pomocą pępowiny. Miejsce wyjścia pępowiny z powłok brzucha dziecka nazywa się pierścieniem pępkowym. Pierścień ten najczęściej zamyka się tuż po porodzie, a po odpadnięciu kikuta pępowinowego ukazuje się pępek. W przypadku niecałkowitego zarośnięcia pierścienia w miejscu pępka pojawia się miękki guzek – przepuklina pępkowa. W worek przepuklinowy mogą wpuklać się narządy jamy brzusznej, najczęściej jelito lub sieć. W niektórych przypadkach przepuklina jest widoczna bezpośrednio po narodzinach lub po odpadnięciu kikuta pępowinowego, ale zdarza się, że jest diagnozowana na późniejszym etapie rozwoju dziecka. W większości przypadków przepuklina pępkowa ulega samoistnemu zamknięciu do 5-6 roku życia. Aby wspomóc ten proces stosuje się plastry na pępek oraz ćwiczenia wzmacniające mięsnie brzucha.
- aktywne zakażenie bakteryjne, wirusowe bądź grzybicze skóry w okolicy pępka (zabieg należy poprzedzić wyleczeniem infekcji, by nie narażać pacjenta na zakażenie ogólnoustrojowe i złe gojenie się rany)
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. Następnie rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia ogólnego i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Zabieg jest przeprowadzany w znieczuleniu ogólnym. Chirurg wykonuje nacięcie skóry wokół pępka i zaopatruje worek przepuklinowy. Następnie dachówkowato zszywa z sobą mięśnie proste brzucha aby zapobiec nawrotowi przepukliny. Do zszycia skóry są używane szwy wchłanialne. Na ranę jest zakładany jałowy opatrunek.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. Proces wybudzania ze znieczulenia ogólnego trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. W takiej sytuacji należy mu podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Jałowy opatrunek założony na ranę bezpośrednio po zabiegu należy utrzymać czysty i suchy do czasu pierwszej wizyty kontrolnej. W przypadku jego zabrudzenia, zamoczenia lub odklejenia opatrunek należy wymienić na plaster z opatrunkiem po wcześniejszym zdezynfekowaniu rany pooperacyjnej woda utlenioną. Standardowo pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy na 7. dzień po zabiegu. Należy unikać eksponowania blizny na promieniowanie słoneczne przez co najmniej pół roku.
Kresa biała to miejsce polaczenia mięsni prostych brzucha. Zlokalizowana jest w linii środkowej ciała między mostkiem a spojeniem łonowym. Ubytek lub osłabienie tkanek w tym obszarze powoduje powstanie przepukliny kresy białej. Zawartość przepukliny najczęściej stanowi tkanka tłuszczowa przedotrzewnowa. Dużo rzadziej dochodzi do wpuklania się narządów jamy brzusznej, takich jak jelito czy sieć.
Przepuklina kresy białej najczęściej ma charakter miękkiego guzka wielkości grochu, zlokalizowanego w linii środkowej między pępkiem a mostkiem. Pomimo, że u dzieci jest to przepuklina wrodzona, to diagnozuje się ją głownie w wieku przedszkolnym i szkolnym, gdy w wyniku aktywności fizycznej mięsnie przedniej ściany brzucha ulęgają większemu obciążeniu. Przepuklina kresy białej występuje kilkakrotnie częściej u chłopców niż u dziewczynek.
- każda przepuklina kresy białej powinna zostać zaopatrzona chirurgicznie, gdyż nie dojdzie do jej samoistnego wyleczenia
- aktywne zakażenie bakteryjne, wirusowe bądź grzybicze skóry w okolicy przepukliny (zabieg należy poprzedzić wyleczeniem infekcji, by nie narażać pacjenta na zakażenie ogólnoustrojowe i złe gojenie się rany)
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. Następnie rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia ogólnego i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Zabieg jest przeprowadzany w znieczuleniu ogólnym. W przypadku, gdy przepuklina kresy białej znajduje się w odległości do 2cm od pępka chirurg wykonuje nacięcie skóry na górnym brzegu pępka. W pozostałych przypadkach nacięcie skóry jest wykonywane bezpośrednio nad przepukliną. Następnie chirurg usuwa wpuklająca się przedotrzewnowa tkankę tłuszczowa, a w przypadku obecności worka przepuklinowego zaopatruje go. Ubytek w kresie białej jest zamykany poprzez dachówkowate zszycie mięsni prostych brzucha. Do zszycia skóry są używane szwy wchłanialne. Na ranę jest zakładany jałowy opatrunek.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. Proces wybudzania ze znieczulenia ogólnego trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. W takiej sytuacji należy mu podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Jałowy opatrunek założony na ranę bezpośrednio po zabiegu należy utrzymać czysty i suchy do czasu pierwszej wizyty kontrolnej. W przypadku jego zabrudzenia, zamoczenia lub odklejenia opatrunek należy wymienić na plaster z opatrunkiem po wcześniejszym zdezynfekowaniu rany pooperacyjnej woda utlenioną. Standardowo pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy na 7. dzień po zabiegu. Należy unikać eksponowania blizny na promieniowanie słoneczne przez co najmniej pół roku.
Wnętrostwo to wada rozwojowa dotycząca chłopców, polegająca na niewłaściwym umieszczeniu jednego lub obu jąder w jamie brzusznej lub kanale pachwinowym zamiast w mosznie. Niezstąpienie jąder dotyczy ok. 30% wcześniaków oraz ok. 3% noworodków urodzonych o czasie. W życiu płodowym jądra rozwijają się w jamie brzusznej i w większości przypadków zstępują do moszny jeszcze przed urodzeniem. Czasami jednak jedno lub oba jądra nie zstępują całkowicie. Wśród najczęstszych przyczyn zatrzymania procesu zstępowania jąder z jamy brzusznej do moszny wymienia się zaburzenia hormonalne i anatomiczne. Należy jednak zaznaczyć, że do końca pierwszego roku życia większość jąder samoistnie zstępuje do moszny i w drugim roku życia wnętrostwo dotyczy już tylko ok. 1% chłopców. Jeśli jednak w tym okresie jądra nie przemieszczą się do moszny, konieczna jest interwencja chirurgiczna, ponieważ wnętrostwo powoduje przegrzanie jąder, co sprzyja powstawaniu nowotworów oraz może doprowadzić do zatrzymania produkcji plemników, czego skutkiem jest niepłodność. W przypadku jąder położonych wysoko w kanale pachwinowym może zaistnieć konieczność dwuetapowego przeprowadzenia zabiegu. Natomiast w przypadku jąder położonych w jamie brzusznej zabieg przeprowadza się metodą laparoskopową. Chłopcy, u których jedno lub oba jądra okresowo są w mosznie i można je do niej łatwo sprowadzić, tzw. jądra wędrujące, zazwyczaj nie wymagają zabiegu operacyjnego. Efekt zabiegu operacyjnego ostatecznie ocenia się po kilku miesiącach. Pomocne w tym jest badanie USG. U niewielkiego odsetka pacjentów (ok. 5%), szczególnie w przypadku jąder brzusznych i położonych wysoko w kanale pachwinowym może dochodzić do stopniowego włóknienia i zaniku jądra. W takiej sytuacji konieczny jest ponowny zabieg usunięcia niefunkcjonalnego jądra.
- brak jednego lub obu jąder w mosznie utrzymujący się po 1. roku życia
- aktywne zakażenie bakteryjne, wirusowe bądź grzybicze skóry w okolicy miejsca operowanego (zabieg należy poprzedzić wyleczeniem infekcji, by nie narażać pacjenta na zakażenie ogólnoustrojowe i złe gojenie się rany)
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. Następnie rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia ogólnego i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Zabieg jest przeprowadzany w znieczuleniu ogólnym. W przypadku jąder położonych w kanale pachwinowym chirurg wykonuje nacięcie skóry długości ok. 2cm w okolicy pachwiny. Następnie jest preparowana okolica powrózka nasiennego (naczynia i nasieniowód dochodzące do jądra), tak aby je jak najbardziej wydłużyć. Jeśli jest to możliwe sprowadza się i umocowuje jądro w mosznie poprzez nacięcie skóry moszny długości ok. 1cm. Jeśli elementy powrózka nasiennego są zbyt krótkie, aby sprowadzić jądro do moszny, pozostawia się je możliwie jak najniżej w kanale pachwinowym. W takiej sytuacji koniczne będzie wykonanie kolejnego zabiegu. Do zszycia skóry są używane szwy wchłanialne. Na ranę jest zakładany jałowy opatrunek. W przypadku jąder położonych w jamie brzusznej zabieg rozpoczyna się od metody laparoskopowej. Chirurg wykonuje nacięcie skóry wokół pępka oraz dwa nacięcia skóry długości ok. 1cm w okolicy podbrzusza, przez które wkłada do jamy brzusznej kamerę i narzędzia laparoskopowe. Po zlokalizowaniu jądra preparowana jest okolica powrózka nasiennego, a następnie jądro jest wkładane do kanału pachwinowego. Dalej zabieg jest przeprowadzany tak, jak w przypadku jąder położonych w kanale pachwinowym. Czasami zdarza się, że na końcu powrózka nasiennego w ogóle nie ma jądra lub jest ono szczątkowe. W takim przypadku atroficzne jądro usuwa się. Do zszycia skóry są używane szwy wchłanialne. Na ranę jest zakładany jałowy opatrunek.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. Proces wybudzania ze znieczulenia ogólnego trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. Po zabiegach metoda laparoskopowa może również wystąpić ból barków. W takiej sytuacji należy dziecku podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Jałowy opatrunek założony na ranę bezpośrednio po zabiegu należy utrzymać czysty i suchy do czasu pierwszej wizyty kontrolnej. W przypadku jego zabrudzenia, zamoczenia lub odklejenia opatrunek należy wymienić na plaster z opatrunkiem po wcześniejszym zdezynfekowaniu rany pooperacyjnej woda utlenioną. Standardowo pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy między 5 a 7 dniem po zabiegu. Należy unikać eksponowania blizny na promieniowanie słoneczne przez co najmniej pół roku.
Należy pamiętać, że w każdym przypadku operacja niezstąpionego jądra wiąże się z powstaniem blizny po wykonanym cięciu.
Wodniak jądra i powrózka nasiennego jest stanem często spotykanym u noworodków. Związany jest on z mechanizmem zstępowania jądra do moszny i zamykania się kanału pachwinowego. Do 6 miesiąca życia płodowego połączenie między jamą brzuszną a moszną powinno się zamknąć się. Nie zawsze jednak tak się dzieje. Często zostaje szczelinowate połączenie jamy brzusznej i moszny przez tak zwany wyrostek pochwowy otrzewnej, w którym może zbierać się płyn. W przypadku gromadzenia się płynu między osłonkami jądra powstaje izolowany wodniak jądra. Jeśli płyn zbiera się na przebiegu powrózka w kanale pachwinowym powstaje wodniak powrózka nasiennego. Wodniak jądra ma postać jajowatego, sprężynującego guzka, niebolesnego przy dotyku, przeświecającego sino- niebiesko przez skórę moszny. większość wodniaków stwierdzanych u noworodków ulega samoistnemu wchłonięciu. Te, które nie wchłoną się do 12-18 miesiąca życia, wymagają kontroli i zazwyczaj interwencji chirurgicznej, tym bardziej, że przetrwałym wodniakom zazwyczaj towarzyszy większa lub mniejsza przepuklina pachwinowa.
- wodniak jądra i powrózka nasiennego utrzymujący się po 1. roku życia
- aktywne zakażenie bakteryjne, wirusowe bądź grzybicze skóry w pachwinie (zabieg należy poprzedzić wyleczeniem infekcji, by nie narażać pacjenta na zakażenie ogólnoustrojowe i złe gojenie się rany)
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. Następnie rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia ogólnego i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Opis zabiegu:
Zabieg jest wykonywany w znieczuleniu ogólnym. Chirurg wykonuje nacięcie skóry długości ok. 1-2cm w okolicy pachwiny. Zabieg polega na usunięciu patologicznego zbiornika płynowego utworzonego wokół jądra i/lub powrózka nasiennego z usunięciem nadmiaru jego osłonki. W przypadku obecności przepukliny pachwinowej worek przepuklinowy jest również zaopatrywany. Do zszycia skóry są używane szwy wchłanialne. Na ranę jest zakładany jałowy opatrunek.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. Proces wybudzania ze znieczulenia ogólnego trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. W takiej sytuacji należy mu podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Jałowy opatrunek założony na ranę bezpośrednio po zabiegu należy utrzymać czysty i suchy do czasu pierwszej wizyty kontrolnej. W przypadku jego zabrudzenia, zamoczenia lub odklejenia opatrunek należy wymienić na plaster z opatrunkiem po wcześniejszym zdezynfekowaniu rany pooperacyjnej woda utlenioną. Standardowo pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy na 7. dzień po zabiegu. Należy unikać eksponowania blizny na promieniowanie słoneczne przez co najmniej pół roku.
Należy pamiętać, że w każdym przypadku operacja wodniaka jądra i powrózka nasiennego wiąże się z powstaniem blizny po wykonanym cięciu.
Żylaki powrózka nasiennego to nieprawidłowe poszerzenie światła naczyń żylnych powrózka nasiennego. Powstają na skutek niewydolności lub wrodzonego braku zastawek w żyłach jądrowych. Powoduje to pogorszenie opróżniania naczyń żylnych z krwi i jej zaleganie, czego efektem jest poszerzenia się żył i w późniejszym etapie pojawienie się uczucia dyskomfortu w obrębie moszny. Żylaki powrózka nasiennego występują głównie po lewej stronie, z uwagi na odrębności anatomiczne naczyń żylnych. Zazwyczaj problem ten dotyczy młodych mężczyzn. Żylaki powrózka nasiennego są jedną z najczęstszych przyczyn męskiej niepłodności, odpowiadając za jej 12 do 40% przypadków. Zaburzony przepływ krwi i związane z tym przegrzanie i niedotlenienie jąder powoduje spowolnienie wytwarzania plemników i zmniejszenie ich liczby. Objawami żylaków powrózka nasiennego są dyskomfort w obrębie moszny (tępy ból, uczucie ciążenia w okolicy pachwiny i moszny nasilające się w pozycji stojącej lub leżącej, a także podczas wzwodu), wyczuwalne palcami „zgrubienia” żył, miękkie guzki nad jądrem, niewystępujące przy drugim jądrze oraz ocieplenie moszny. W diagnostyce żylaków powrózka nasiennego niezbędne jest badanie USG, które umożliwia ocenę wstecznego przepływu krwi w żyle jądrowej.
- aktywne zakażenie bakteryjne, wirusowe bądź grzybicze skóry brzucha (zabieg należy poprzedzić wyleczeniem infekcji, by nie narażać pacjenta na zakażenie ogólnoustrojowe i złe gojenie się rany)
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. Następnie rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia ogólnego i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Zabieg jest wykonywany w znieczuleniu ogólnym. Chirurg wykonuje nacięcie skóry wokół pępka oraz dwa nacięcia skóry długości ok. 1cm w podbrzuszu. Po wprowadzeniu narzędzi laparoskopowych do jamy brzusznej identyfikowane są naczynia jądrowe. Po ich wypreparowaniu zakładane są na nie specjalne klipsy wykonane z plastiku lub metalu, których zadaniem jest przerwanie przepływu krwi w naczyniach. Następnie pęczek naczyniowy jest przecinany nożyczkami. Do zszycia skóry są używane szwy wchłanialne. Na ranę jest zakładany jałowy opatrunek.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. Proces wybudzania ze znieczulenia ogólnego trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. Po zabiegach laparoskopowych może również wystąpić ból okolicy barków. W takiej sytuacji należy dziecku podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Jałowy opatrunek założony na ranę bezpośrednio po zabiegu należy utrzymać czysty i suchy do czasu pierwszej wizyty kontrolnej. W przypadku jego zabrudzenia, zamoczenia lub odklejenia opatrunek należy wymienić na plaster z opatrunkiem po wcześniejszym zdezynfekowaniu rany pooperacyjnej woda utlenioną. Standardowo pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy na 7. dzień po zabiegu. Należy unikać eksponowania blizny na promieniowanie słoneczne przez co najmniej pół roku.
Należy pamiętać, że w każdym przypadku operacja wodniaka żylaków powrózka nasiennego wiąże się z powstaniem blizny po wykonanym cięciu.
Kamica żółciowa to choroba polegająca na powstawaniu tzw. złogów, czyli kamieni żółciowych w drogach żółciowych. Kamienie mogą być pojedyncze lub mnogie i mogą powstawać w samym pęcherzyku żółciowym lub w przewodach żółciowych wskutek wytrącania się z żółci złogów cholesterolu, bilirubiny, białka, węglanu wapnia i bilirubinianu wapnia. Kamica pęcherzyka żółciowego prowadzi często do jego przewlekłego zapalenia. Kamica przewodów żółciowych może powodować ich częściowe lub całkowite zatkanie, co prowadzi do żółtaczki mechanicznej oraz może być przyczyną ostrego zapalenia trzustki w wyniku zatkania przewodu trzustkowego. W każdej grupie wiekowej choroba ta występuje 4—5-krotnie częściej u kobiet. Najczęstszym objawem kamicy pęcherzyka żółciowego jest kolka żółciowa odczuwana jako nagły, kolkowy, silny ból zlokalizowany w nadbrzuszu, promieniujący do prawego barku lub okolicy międzyłopatkowej. Ból występuje epizodycznie, najczęściej po obfitym, tłustym posiłku i charakteryzuje się różnym czasem trwania – od kilkunastu minut do kilku godzin. Podczas bólu mogą się pojawić: niepokój, nadmierna potliwość, a u części chorych także nudności i wymioty. Inna patologią w obrębie pęcherzyka żółciowego są polipy. Polip pęcherzyka żółciowego najczęściej jest wykrywany przypadkowo podczas badania USG, chociaż może też dawać objawy podobne do kamicy.
- aktywne zakażenie bakteryjne, wirusowe bądź grzybicze skóry brzucha (zabieg należy poprzedzić wyleczeniem infekcji, by nie narażać pacjenta na zakażenie ogólnoustrojowe i złe gojenie się rany)
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. Następnie rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia ogólnego i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Zabieg jest wykonywany w znieczuleniu ogólnym. Chirurg wykonuje nacięcie skóry wokół pępka oraz trzy nacięcia skóry długości ok. 1cm w nadbrzuszu i śródbrzuszu. Po wprowadzeniu narzędzi laparoskopowych do jamy brzusznej chirurg identyfikuje i preparuje pęcherzyk żółciowy. Przewód pęcherzykowy jest zamykany klipsami wykonanymi z plastiku lub metalu. Następnie przewód pęcherzykowy jest przecinany nożyczkami. Wypreparowany pęcherzyk żółciowy jest usuwany z jamy brzusznej przez nacięcie wokół pępka. Do zszycia skóry są używane szwy wchłanialne. Na ranę jest zakładany jałowy opatrunek.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. Proces wybudzania ze znieczulenia ogólnego trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. Po zabiegach laparoskopowych może również wystąpić ból okolicy barków. W takiej sytuacji należy dziecku podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Jałowy opatrunek założony na ranę bezpośrednio po zabiegu należy utrzymać czysty i suchy do czasu pierwszej wizyty kontrolnej. W przypadku jego zabrudzenia, zamoczenia lub odklejenia opatrunek należy wymienić na plaster z opatrunkiem po wcześniejszym zdezynfekowaniu rany pooperacyjnej woda utlenioną. Standardowo pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy na 7. dzień po zabiegu. Należy unikać eksponowania blizny na promieniowanie słoneczne przez co najmniej pół roku.
Należy pamiętać, że w każdym przypadku usunięcie pęcherzyka żółciowego wiąże się z powstaniem blizny po wykonanym cięciu.
Laparoskopia diagnostyczna to technika wykorzystywana w diagnozowaniu chorób jamy brzusznej i przewodu pokarmowego, gdy badania laboratoryjne i obrazowe są niewystarczające.
- aktywne zakażenie bakteryjne, wirusowe bądź grzybicze skóry brzucha (zabieg należy poprzedzić wyleczeniem infekcji, by nie narażać pacjenta na zakażenie ogólnoustrojowe i złe gojenie się rany)
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. Następnie rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia ogólnego i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Zabieg jest wykonywany w znieczuleniu ogólnym. Chirurg wykonuje nacięcie skóry wokół pępka oraz dwa nacięcia skóry długości ok. 1cm w podbrzuszu. Po wprowadzeniu narzędzi laparoskopowych do jamy brzusznej chirurg dokładnie ogląda wszystkie narządy. Rutynowo podczas zabiegu usuwa się wyrostek robaczkowy. Do zszycia skóry są używane szwy wchłanialne. Na ranę jest zakładany jałowy opatrunek.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. Proces wybudzania ze znieczulenia ogólnego trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. Po zabiegach laparoskopowych może również wystąpić ból okolicy barków. W takiej sytuacji należy dziecku podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Jałowy opatrunek założony na ranę bezpośrednio po zabiegu należy utrzymać czysty i suchy do czasu pierwszej wizyty kontrolnej. W przypadku jego zabrudzenia, zamoczenia lub odklejenia opatrunek należy wymienić na plaster z opatrunkiem po wcześniejszym zdezynfekowaniu rany pooperacyjnej woda utlenioną. Standardowo pierwszą wizytę kontrolną wyznaczamy na 7. dzień po zabiegu. Należy unikać eksponowania blizny na promieniowanie słoneczne przez co najmniej pół roku.
Należy pamiętać, że w każdym przypadku wykonanie laparoskopii diagnostycznej wiąże się z powstaniem blizny po wykonanym cięciu.
Torbiel samotna kości to łagodna zmiana nowotworowa kości o charakterze jamy wypełnionej płynem. Torbiele samotne najczęściej pojawiają się u dzieci i młodych dorosłych. Istnieje wiele teorii dotyczących powstawania torbieli kostnych. Za jedną z przyczyn uważa się niewielką ilość tkanki maziowej, która znalazła się wewnątrz tkanki kostnej w czasie życia płodowego lub w następstwie urazu. Powiększanie się torbieli przez lata wynika z sekrecji płynu, a w konsekwencji wzrostu ciśnienia wewnątrz cysty. Inna przyczyna jest związana z miejscowym zaburzeniem krążenia krwi oraz nieprawidłowym odpływem żylnym w szybko rosnącej kości. Uważa się również, że powstanie torbieli jest wynikiem zaburzeń kostnienia w pobliżu chrząstki nasadowej w czasie szybkiego wzrostu. Torbiele kości wymagają leczenia, aby uniknąć patologicznych złamań w ich obrębie. Istnieje kilka metod leczenia torbieli kości, takich jak operacyjne łyżeczkowanie torbieli i wypełnienie jej przeszczepami kości, szpiku kostnego lub różnymi materiałami takimi jak: hydroksyapatyt czy bioaktywną ceramika. Można również zniszczyć ściany torbieli stosując etanol, fenol lub cynk. Kolejna technika polega na nakłuciu torbieli, usunięciu z niej płynu i podaniu w to miejsce roztworu sterydu (np. metylprednizolonu), jednakże nie zawsze jest to skuteczne. Inna małoinwazyjna metoda, charakteryzująca się wysoką skutecznością, polega na nakłuciu torbieli i podaniu do jej wnętrza środka chronOS™. Jest to syntetyczny substytut kości złożony z fosforanu wapnia. Po podaniu do jamy torbieli chronOS™ twardnieje nie wytwarzając reakcji egzotermicznej. Z biegiem czasu ulega on stopniowej resorpcji, pobudzając jednocześnie tworzenie nowej tkanki kostnej. Po około 6-18 miesiącach od podania chronOS™ jest całkowicie zastępowany przez prawidłową tkankę kostną pacjenta.
- każda torbiel kości powinna zostać zaopatrzona, aby zapobiec złamaniu patologicznemu w jej obrębie.
2-3 tygodnie przed zabiegiem należy szczególnie unikać infekcji u dziecka. Przyjmowanie antybiotyku lub szczepienia ochronne wykonane w odstępie krótszym niż 2 tygodnie od wyznaczonej daty zabiegu powodują przesunięcie terminu operacji.
Dziecko jest ponownie badane przez chirurga i kwalifikowane do zabiegu. Lekarz dokładnie wyjaśnia rodzicom rodzaj i zakres zabiegu, a następnie rodzice podpisują zgodę na leczenie chirurgiczne. W przypadku konieczności wykonania zabiegu w znieczuleniu ogólnym rodzice i pacjent spotykają się z anestezjologiem, który omawia przebieg znieczulenia i okresu bezpośrednio po znieczuleniu. Rodzice wypełniają ankietę anestezjologiczną.
Przed zabiegiem chirurg wykonuje znieczulenie miejscowe 1% roztworem lignokainy na torbielą kości. Takie znieczulenie nie wymaga obecności anestezjologa. U najmłodszych pacjentów lub w przypadku bardzo dużych torbieli kości może być konieczne wykonanie zabiegu w krótkim znieczuleniu ogólnym (znieczulenie dożylne, bez intubacji dotchawiczej). Chirurg wykonuje nacięcie skóry ok. 0,5cm nad torbielą kości. Następnie przy użyciu zestawu chronOS™ Inject Bone Void Filler chirurg nakłuwa torbiel kości i podaje do jej wnętrza syntetyczny substytut kości. Do zszycia skóry są używane szwy wchłanialne. Na ranę jest zakładany jałowy opatrunek. Po wypełnieniu torbieli środkiem chronOS™ koniecznie jest unieruchomienie kości wraz z dwoma sąsiadującymi stawami (2-3 tygodnie) przy użyciu szyny gipsowej lub ortezy.
Bezpośrednio po zabiegu dziecko wraca do swojej sali, gdzie towarzyszą mu rodzice. W przypadku zabiegów wykonanych w znieczuleniu miejscowym dzieci są wypisywane do domu po ok. 30min. W przypadku zabiegów w znieczuleniu ogólnym dziecko musi ulec pełnemu wybudzeniu ze znieczulenia ogólnego. Ten proces trwa zazwyczaj około 3-4h i może przebiegać w bardzo różny sposób. Część pacjentów po prostu śpi, inne dzieci bywają płaczliwe i rozdrażnione. Jest to efekt działania leków znieczulających i nie powinien budzić niepokoju rodziców. Po znieczuleniu ogólnym mogą wystąpią wymioty. W przypadku ich utrzymywania się pomimo stosowanych leków przeciwwymiotnych może zaistnieć konieczność pozostawienia dziecka w szpitalu celem obserwacji do następnego dnia. Jeśli nie obserwujemy efektów ubocznych znieczulenia dziecko po pełnym wybudzeniu jest wypisywane do domu.
W pierwszych dwóch dobach po zabiegu dziecko może zgłaszać ból okolicy miejsca operowanego. W takiej sytuacji należy mu podać dostosowana do wieku i wagi dawkę doustnego leku przeciwbólowego. Jałowy opatrunek i szynę unieruchamiającą założone bezpośrednio po zabiegu należy utrzymać czyste i suche do czasu pierwszej wizyty kontrolnej, którą standardowo wyznaczamy między 5 a 10 dniem po zabiegu.
Od kilku lat tworzymy zgrany zespół, w którym się nawzajem wspieramy i uzupełniamy, a najmłodsi członkowie zyskują wiedzę i doświadczenie praktyczne.
Jesteśmy otwarci i z entuzjazmem podchodzimy do nowych wyzwań. Miła atmosfera, rzetelne informacje i fachowa opieka medyczna sprawiają, że dzieci i ich rodzice zawsze miło wspominają kontakt z nami. Wspólnie troszczymy się o szybki powrót do zdrowia naszych małych pacjentów, ponieważ uśmiech dziecka jest dla nas najważniejszy.
Chirurgią dziecięcą zajmuję się od 1987r. Od 1991 roku jestem chirurgiem i wykładowcą Kliniki Chirurgii i Onkologii Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi.
Uprawnienia do samodzielnego wykonywania zabiegów uzyskałem w ramach szkolenia w Klinice Chirurgii Dziecięcej AM Łódź w 1995 r. Doświadczenie zawodowe poszerzałem w Centrum Zdrowia Dziecka w Oddziale Chirurgii Dziecięcej oraz Oddziale Gastroenterologii uzyskując certyfikat do wykonywania badań endoskopowych przewodu pokarmowego. W latach 1995,1996 odbywałem staż naukowy w Oddziale Chirurgii Dziecięcej (Pediatric Surgery Department, San Juan Hospital Barcelona, Spain) uzyskując umiejętności chirurgii małoinwazyjnej.
W roku 2001 odbyłem szkolenia w USA - Babies &Children's Hospital, Columbia-Presbyterian Medical Center, New York, oraz Jewish Children Hospital Long Island pod kierunkiem Prof. Alberto Peny. Wykonuję większość zabiegów chirurgicznych u dzieci do 18 roku życia. Szczególnie interesuję się zabiegami małoinwazyjnymi: laparoskopią, torakoskopią, chirurgią noworodka, chirurgią przewodu pokarmowego.
Od ponad 20 lat związany jestem z chirurgią dziecięcą. Doświadczenie zawodowe zdobywałem w Polsce, w USA - Babies & Children's Hospital, Columbia-Presbyterian Medical Center, New York, a także Wielkiej Brytanii, gdzie pracowałem jako chirurg dziecięcy w Royal Alexandra Children's Hospital w Brighton, Queen's Medical Centre w Nottingham, Cardiff and Vale University Hospital w Cardiff, a także jako konsultant chirurg dziecięcy w North Staffodrshire University Hospital. Przez kilka lat pracę w Wielkiej Brytanii łączyłem z pracą w Klinice Chirurgii i Onkologii Dziecięcej w Łodzi, gdzie starałem się przenieść moje brytyjskie doświadczenia na polski grunt, a jednocześnie uczyłem się od moich doświadczonych kolegów. Wykonuję większość zabiegów z szerokiego spektrum jakie obejmuje chirurgia dziecięca. Szczególnie interesuję się zabiegami mało inwazyjnymi, laparoskopią, urologią i chirurgią noworodka. W roku 2015 objąłem stanowisko ordynatora Oddziału Chirurgicznego dla Dzieci w Szpitalu Wojewódzkim w Bełchatowie.
W 2011r ukończyłam wydział lekarski na Uniwersytecie Medycznym w Łodzi. Chirurgią dziecięcą zaczęłam interesować się w trakcie studiów i szybko zrozumiałam, że właśnie tym chcę się zajmować w przyszłości. Obecnie jestem na trzecim roku szkolenia specjalizacyjnego w Klinice Chirurgii i Onkologii Dziecięcej w Ośrodku Pediatrycznym im. Marii Konopnickiej w Łodzi. Pod okiem mojego kierownika specjalizacji dr n. med. Janusza Jabłońskiego zdobywam wiedzę i doświadczenie zawodowe, niezbędne do uzyskania tytułu specjalisty. Możliwość codziennego kontaktu z dziećmi i niesienia im pomocy sprawiają mi ogromną przyjemność a swoją pracę zawsze wykonuję z uśmiechem na twarzy.
Ukończyłam Uniwersytet Medyczny w Łodzi w 2014 roku. Już od drugiego roku studiów interesowałam się chirurgią dziecięcą. Początkowo chodząc na dyżury, a następnie prowadząc Koło Chirurgii i Onkologii Dziecięcej, której opiekunem jest dr n med. Janusz Jabłoński, mogłam zdobywać wiedzę i rozwijać umiejętności, które pozwoliły mi świadomie podjąć decyzję o przyszłym zawodzie. Teraz specjalizując się nadal bacznie przyglądam się pracy starszych lekarzy ucząc się jak najlepiej pomagać małym pacjentom i współpracować z ich rodzicami.
MIKOMED
ul. Traktorowa 13
91-116 Łódź
wtorek po 15
Wizyty po rejestracji telefonicznej:
tel. +48 601 704 337
Paweł Polityło
Ul. Mielczarskiego 17
Bełchatów
środa 17-19
Wizyty po rejestracji telefonicznej:
tel. +48 507 368 362
